کد مطلب:3224 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:315
اوجگیری انقلاب اسلامی در سال 1356 و قیام مردم
اوجگیری انقلاب اسلامی در سال 1356 و قیام مردم
امام خمینی كه به دقت تحولات جاری جهان و ایران را زیر نظر داشت، از فرصت به دست آمده نهایت بهره برداری را كرد. او در مرداد 1356 طی
حدیث بیداری، ص: 96
پیامی اعلام كرد:
اكنون به واسطه اوضاع داخلی و خارجی و انعكاس جنایات رژیم در مجامع و مطبوعات خارجی فرصتی است كه باید مجامع علمی و فرهنگی و رجال وطنخواه و دانشجویان خارج و داخل و انجمنهای اسلامی در هر جا است بی درنگ از آن استفاده كنند و بی پرده بپاخیزند. (69)
در همین پیام آمده بود:
نادیده گرفتن حقوق صدها میلیون مسلم و مسلط نمودن مشتی اوباش بر مقدرات آنها و مجال دادن به رژیم غیر قانونی ایران و دولت پوشالی اسرائیل برای غصب حقوق مسلمین و سلب آزادی و معامله قرون وسطایی نمودن، جنایاتی است كه در پرونده رؤسای جمهور امریكا ثبت می شود. (70)
شهادت آیت الله حاج آقا مصطفی خمینی در اوّل آبان 1356 و مراسم پر شكوهی كه در ایران برگزار شد نقطه آغازی بر خیزش دوباره حوزه های علمیه و قیام جامعه مذهبی ایران بود. امام خمینی در همان زمان به گونه ای شگفت این واقعه را از الطاف خفیه الهی نامیده بود. رژیم شاه با درج مقاله ای توهین آمیز علیه امام در روزنامه اطلاعات انتقام گرفت.
اعتراض به این مقاله، به قیام 19 دی ماه قم در سال 56 منجر شد كه طی آن جمعی از طلاب انقلابی به خاك و خون كشیده شدند. بار
حدیث بیداری، ص: 97
دیگر قیام از قم آغاز شد و در مدت زمانی اندك و در شرایطی كاملًا متفاوت با 15 خرداد سال 42 در سراسر كشور همگانی شد. برگزاری مراسم سوم، هفتم و چهلمهای پیاپی در بزرگداشت خاطره شهیدان قیام اخیر در تبریز، یزد، جهرم، شیراز، اصفهان و تهران قیامهایی مكرر پدید آورد. در تمام این مدت پیامهای مستمر و متعدد امام خمینی و نوار سخنرانیهای ایشان كه در آنها مردم را به استقامت و ادامه قیام تا سرنگونی اساس سلطنت و تشكیل حكومت اسلامی دعوت كرده بود، به وسیله هواداران ایشان تكثیر و در سطحی وسیع در ایران توزیع می شد. (71) شاه علی رغم دست زدن به كشتارهای جمعی نتوانست شعله های افروخته شده را خاموش كند. مانورها و ترفندهای سیاسی و نظامی شاه پیش از آنكه اندك تأثیری در فروكش كردن خشم مردم بگذارد با صدور بیانیه های افشاگرانه امام خمینی و دستور العملهای مبارزاتی ایشان خنثی می شدند. جایگزینی یك تكنوكرات غربزده به نام جمشید آموزگار به جای هویدا، نخست وزیر سیزده ساله شاه، كمكی به
حدیث بیداری، ص: 98
حل بحران رژیم نكرد. جعفر شریف امامی كه یكی از پیشكسوتان جریان استعماری فراماسونری در ایران بود، با شعار "دولت آشتی ملی" روی كار آمد. فریبكاریهای وی و مذاكرات او با آقای شریعتمداری در قم كه در تحولات اخیر ایران مجدداً نامش به عنوان یكی از رهبران دینی مطرح و از سوی رژیم حمایت می شد، نیز نتوانست مبارزات مردم را متوقف سازد. در زمان دولت او (شریف امامی) بود كه كشتار بی رحمانه مردم به وسیله نیروهای نظامی در میدان شهدای (ژاله) تهران در روز 17 شهریور اتفاق افتاد. رسماً حكومت نظامی در تهران و یازده شهر بزرگ ایران برای مدتی نامحدود برقرار شد؛ اما با رسیدن پیامهای امام خمینی مردم به حكومت نظامی اعتنا نكرده و تظاهرات شبانه روزی خود را گسترش دادند. فریادهای "اللَّه اكبر"، "مرگ بر شاه" و "درود بر خمینی" در تمام ساعات به گوش می رسید و همراه با آن صدای رگبار مسلسلها از هر كوی و برزن شنیده می شد.
امام خمینی نهضت خویش را از آغاز بر اساس آیه شریفه ان اللَّه لا یغیّر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم (72) رهبری می كرد و بر تقدم انقلاب فرهنگی، و آن گاه دست زدن به انقلاب و تحول اجتماعی به وسیله خود مردم تأكید داشت و معتقد به بی نتیجه بودن مبارزات حزبی و پارلمانی و همچنین بی ثمری مبارزات مسلحانه بدون پشتوانه مردمی در شرایط آن روز ایران بود. او بسیج نظامی و جهاد مسلحانه عمومی را به عنوان تنها
حدیث بیداری، ص: 99
راه باقیمانده، در شرایط دست زدن امریكا به كودتای نظامی ارزیابی می كرد.
در انقلاب اسلامی ایران، مساجد و مراكز مذهبی پایگاه اصلی حركت و تجمع مردم بود. شعارهای مردم عموماً برگرفته از آموخته های دینی و رهنمودهای امام خمینی بود. احزاب و جمعیتهای سیاسی ایرانی كه در جریان اوج گرفتن نهضت اسلامی، در سالهای 56 و 57 مجدداً احیا شدند، آن قدر متعدد و از لحاظ گرایشها و ایدئولوژیها متنوع و از
حدیث بیداری، ص: 100
نظر جمعیت هوادار و عضو آن قدر محدود و در تنگنا بودند كه هیچ گاه به عنوان یك جریان مؤثر در تعیین و تغییر مسیر مبارزات ملت ایران شناخته نمی شدند و ناگزیر از دنباله روی حركت وسیع و بسیار شتابان مردم بودند. در همین زمان نیز گروههای مسلح و متشكل مردمی با هدفهای اسلامی و معتقد به راه امام فعال بودند كه اقدامات مسلحانه آنان نه به عنوان یك روش مستقل مبارزاتی بلكه به صورت یك حركت حمایتی و تقویتی از قیام اخیر ملت شناخته می شد.
از روشهای موفق امام خمینی در پیشبرد مبارزه علیه رژیم شاه دعوت مردم به اعتصاب و گسترش آن بود. اعتصابهای سراسری در ماههای پایانی رژیم شاه به اركان رژیم و وزارتخانه ها و ادارات و مراكز نظامی كشیده شد و ضربه نهایی را اعتصاب كاركنان شركت نفت و بانكها و مراكز حساس دولتی وارد ساخت.
امام خمینی كه به دقت تحولات جاری جهان و ایران را زیر نظر داشت، از فرصت به دست آمده نهایت بهره برداری را كرد. او در مرداد 1356 طی
حدیث بیداری، ص: 96
پیامی اعلام كرد:
اكنون به واسطه اوضاع داخلی و خارجی و انعكاس جنایات رژیم در مجامع و مطبوعات خارجی فرصتی است كه باید مجامع علمی و فرهنگی و رجال وطنخواه و دانشجویان خارج و داخل و انجمنهای اسلامی در هر جا است بی درنگ از آن استفاده كنند و بی پرده بپاخیزند. (69)
در همین پیام آمده بود:
نادیده گرفتن حقوق صدها میلیون مسلم و مسلط نمودن مشتی اوباش بر مقدرات آنها و مجال دادن به رژیم غیر قانونی ایران و دولت پوشالی اسرائیل برای غصب حقوق مسلمین و سلب آزادی و معامله قرون وسطایی نمودن، جنایاتی است كه در پرونده رؤسای جمهور امریكا ثبت می شود. (70)
شهادت آیت الله حاج آقا مصطفی خمینی در اوّل آبان 1356 و مراسم پر شكوهی كه در ایران برگزار شد نقطه آغازی بر خیزش دوباره حوزه های علمیه و قیام جامعه مذهبی ایران بود. امام خمینی در همان زمان به گونه ای شگفت این واقعه را از الطاف خفیه الهی نامیده بود. رژیم شاه با درج مقاله ای توهین آمیز علیه امام در روزنامه اطلاعات انتقام گرفت.
اعتراض به این مقاله، به قیام 19 دی ماه قم در سال 56 منجر شد كه طی آن جمعی از طلاب انقلابی به خاك و خون كشیده شدند. بار
حدیث بیداری، ص: 97
دیگر قیام از قم آغاز شد و در مدت زمانی اندك و در شرایطی كاملًا متفاوت با 15 خرداد سال 42 در سراسر كشور همگانی شد. برگزاری مراسم سوم، هفتم و چهلمهای پیاپی در بزرگداشت خاطره شهیدان قیام اخیر در تبریز، یزد، جهرم، شیراز، اصفهان و تهران قیامهایی مكرر پدید آورد. در تمام این مدت پیامهای مستمر و متعدد امام خمینی و نوار سخنرانیهای ایشان كه در آنها مردم را به استقامت و ادامه قیام تا سرنگونی اساس سلطنت و تشكیل حكومت اسلامی دعوت كرده بود، به وسیله هواداران ایشان تكثیر و در سطحی وسیع در ایران توزیع می شد. (71) شاه علی رغم دست زدن به كشتارهای جمعی نتوانست شعله های افروخته شده را خاموش كند. مانورها و ترفندهای سیاسی و نظامی شاه پیش از آنكه اندك تأثیری در فروكش كردن خشم مردم بگذارد با صدور بیانیه های افشاگرانه امام خمینی و دستور العملهای مبارزاتی ایشان خنثی می شدند. جایگزینی یك تكنوكرات غربزده به نام جمشید آموزگار به جای هویدا، نخست وزیر سیزده ساله شاه، كمكی به
حدیث بیداری، ص: 98
حل بحران رژیم نكرد. جعفر شریف امامی كه یكی از پیشكسوتان جریان استعماری فراماسونری در ایران بود، با شعار "دولت آشتی ملی" روی كار آمد. فریبكاریهای وی و مذاكرات او با آقای شریعتمداری در قم كه در تحولات اخیر ایران مجدداً نامش به عنوان یكی از رهبران دینی مطرح و از سوی رژیم حمایت می شد، نیز نتوانست مبارزات مردم را متوقف سازد. در زمان دولت او (شریف امامی) بود كه كشتار بی رحمانه مردم به وسیله نیروهای نظامی در میدان شهدای (ژاله) تهران در روز 17 شهریور اتفاق افتاد. رسماً حكومت نظامی در تهران و یازده شهر بزرگ ایران برای مدتی نامحدود برقرار شد؛ اما با رسیدن پیامهای امام خمینی مردم به حكومت نظامی اعتنا نكرده و تظاهرات شبانه روزی خود را گسترش دادند. فریادهای "اللَّه اكبر"، "مرگ بر شاه" و "درود بر خمینی" در تمام ساعات به گوش می رسید و همراه با آن صدای رگبار مسلسلها از هر كوی و برزن شنیده می شد.
امام خمینی نهضت خویش را از آغاز بر اساس آیه شریفه ان اللَّه لا یغیّر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم (72) رهبری می كرد و بر تقدم انقلاب فرهنگی، و آن گاه دست زدن به انقلاب و تحول اجتماعی به وسیله خود مردم تأكید داشت و معتقد به بی نتیجه بودن مبارزات حزبی و پارلمانی و همچنین بی ثمری مبارزات مسلحانه بدون پشتوانه مردمی در شرایط آن روز ایران بود. او بسیج نظامی و جهاد مسلحانه عمومی را به عنوان تنها
حدیث بیداری، ص: 99
راه باقیمانده، در شرایط دست زدن امریكا به كودتای نظامی ارزیابی می كرد.
در انقلاب اسلامی ایران، مساجد و مراكز مذهبی پایگاه اصلی حركت و تجمع مردم بود. شعارهای مردم عموماً برگرفته از آموخته های دینی و رهنمودهای امام خمینی بود. احزاب و جمعیتهای سیاسی ایرانی كه در جریان اوج گرفتن نهضت اسلامی، در سالهای 56 و 57 مجدداً احیا شدند، آن قدر متعدد و از لحاظ گرایشها و ایدئولوژیها متنوع و از
حدیث بیداری، ص: 100
نظر جمعیت هوادار و عضو آن قدر محدود و در تنگنا بودند كه هیچ گاه به عنوان یك جریان مؤثر در تعیین و تغییر مسیر مبارزات ملت ایران شناخته نمی شدند و ناگزیر از دنباله روی حركت وسیع و بسیار شتابان مردم بودند. در همین زمان نیز گروههای مسلح و متشكل مردمی با هدفهای اسلامی و معتقد به راه امام فعال بودند كه اقدامات مسلحانه آنان نه به عنوان یك روش مستقل مبارزاتی بلكه به صورت یك حركت حمایتی و تقویتی از قیام اخیر ملت شناخته می شد.
از روشهای موفق امام خمینی در پیشبرد مبارزه علیه رژیم شاه دعوت مردم به اعتصاب و گسترش آن بود. اعتصابهای سراسری در ماههای پایانی رژیم شاه به اركان رژیم و وزارتخانه ها و ادارات و مراكز نظامی كشیده شد و ضربه نهایی را اعتصاب كاركنان شركت نفت و بانكها و مراكز حساس دولتی وارد ساخت.